Het is echt, we gaan.

Daar waar we eerst nog het plan hadden om ergens in 2026 te gaan hebben we toch echt de keuze gemaakt om in september 2024 te vertrekken. 

En dát komt bij onze vrienden en familie wel aan. Laat ik het zo zeggen; wat onwennig, want ja, je weet het wel. Maar wat houdt dit dan precies in? Hoe gaat dit eruit zien? Hoe, wat, wie, waarom? 

Je weet het, maar het is er nog niet. Onwennig dus. Er zijn wat tranen gevloeid. Want ja, kan ik mijn moeder wel achterlaten zo zonder haar kleinkinderen? Schoonouders zonder kleinkinderen? Mijn beste vriendin Marloes waarvan er geen dag voorbij gaat dat we elkaar niet zien of spreken. Vriendinnen zonder hun vriendin? 

Mijn zus, Paula, woont ook al in Spanje. Al 8 jaar. Maar ik, met mijn gezin, ben regelmatig bij mijn moeder te vinden. En nu ga ik, met mijn gezin, met mijn vader, naar Spanje. En dan klinkt Spanje ineens verder weg dan 2,5 uur vliegen. Het voelt even koud, daar waar het warm is. En ook hier gaan we doorheen, samen. Door er over te praten. Iedereen te betrekken bij ons fantastische avontuur. Maar verdriet, dat mag er ook zijn. Zo maken we ons ook schoon, leerde ik van Marieke van Meijeren. En die voel ik wel. Voor mij, voor mijn kinderen, die ook vriendjes gaan missen. Het vertrouwde gedwongen los mogen laten. Spanning, het niet weten, onzekerheid. Het mag er allemaal zijn. We ervaren het, bevoelen het, laten het door ons lichaam glijden, en laten het los. We zijn er weer. En we omarmen het nieuwe. 

 Zo, nu weet iedereen het. We gaan weer door. Zoals het leven ons elke dag meeneemt. We plannen, bespreken, en zo worden onze behoeften steeds helderder en duidelijker. Willen we kopen of liever eerst huren? Een groot stuk grond in het binnenland, juist dicht bij de kust of de levendigheid van de stad.

En aan de andere kant gaat het werk, de cursussen, het leren van de nieuwe taal, het gezin en alles eromheen door.

Keep on going..